Ewa Joanna Sankowska

Czasem wolimy nie próbować. Nie skalać marzenia rzeczywistością, nie ubrudzić go zwyczajnością. Nie odrzeć z blasku, jaki jaki się w naszych sercach, gdy o nim myślimy. Wolimy, by pozostało czyste, choć niespełnione. Tak, wolimy nie dotknąć go, by nie zszargać.

Komnata Wybaczenia daje wiedzę, kiedy to się zaczęło. Dlaczego się to zaczęło. I zrzuca z Ciebie obowiązek bycia „jakąś”. Zrzuca z Ciebie obowiązek dostosowania się do jakichkolwiek standardów. Zrzuca z Ciebie potrzebę zaistnienia.

Rozwiązałoby absolutnie wszystkie konflikty na każdym poziomie – osobistym, zawodowym, relacyjnym, państwowym, politycznym, międzynarodowym. Jakżeż bowiem podtrzymywać spory z sąsiadką i mieć do niej pretensje, że rano hałasuje na klatce schodowej, skoro tak naprawdę to nie ona, a ja... Jakżeż planować zemstę, skoro wymierzona będzie we mnie... Jakżeż zabijać na wojnie człowieka, skoro tak naprawdę zabijam siebie...

Wymówki mają to do siebie, że przychodzą całymi stadami, jak szpaki. Obsiadają gałęzie drzewa i tkwią. A mu z nimi. Jesteśmy jak to drzewo z wieloma pomysłami, myślami, wątpliwościami i nie możemy nic zrobić. Nie dlatego, że obsiadły nas szpaki. A dlatego, że nie strącamy ich. A wystarczy poruszyć jedną czy drugą gałęzią. Wystarczy chcieć. Wystarczy się ruszyć.

Na jakie licho potrzebny mi kolejny certyfikowany kurs instruktorski? Od pięciu, sześciu lat robię kursy tylko instruktorskie. Raz, że korzystam z nich, pracując ze swoimi klientami. Dwa, że te instruktorskie dają jednak więcej wiedzy i umiejętności. Do czego mi w takim razie neuromedytacja? Co mi daje? Otóż otworzyła mi oczy na sprawy, które przeczuwałam, ale nijak nie potrafiłam zdefiniować. Do tej pory, idąc tropem różnych medytacyjnych przewodników, myślałam błędnie, że m

A wszystko w takiej otoczce, jakby świat skupiony był w jakiejś bańce, do której mam dostęp tylko ja. Albo jakby mój umysł rozszerzył się na cały świat i objął go sobą.

I chociaż wierzę, że ten nasz świat niekoniecznie jest tym światem „naprawdę”, to jednak – skoro tu jesteśmy lub nam się wydaje, że tu jesteśmy – zachowujmy się według reguł, które tu panują. Jeśli wierzymy w to, że lepiej nam jeździć prawą stroną ulicy, bo to zapewnia nam bezpieczeństwo i nie skaczemy z dachu na dach, jeśli nie jemy surowych grzybów ani nie wkładamy rąk w ogień, to w myśl tych samych praw badajmy się i naprawiajmy w swoim ciele to, co utrudnia nam funkcjonow

Radykalne Wybaczanie jest o absolutnej zmianie kursu. Już nie drążymy przeszłości w poszukiwaniu bólu. Już nie dopatrujemy się w otaczających nas ludziach podstępów. Już nie boimy się tego, co przyjdzie. Radykalnie zmieniamy kurs.

Co się dzieje, gdy zanurzam się w medytację? Rozlewam się. Tam w środku. Zaciera się granica między tym, co dotyczy ciała, tym, co dotyczy umysłu, tym, co dotyczy ducha. Nie ma, albo nie wyczuwam, granicy pomiędzy jednym, drugim, trzecim. Czwartym czy piątym. Gdzieś zapodziewa się sens tych podziałów.  A może zapodziewa się sens istnienia tych poziomów. Nie wiem. Wiem, że poczucie przynależności do siebie w krwi i kości przestaje być aksjomatem. I nie ma większego znaczenia,

Niestety. Strzelamy w ten sposób sobie w kolano. W żaden sposób ich nie karzemy. Te uczucia sprawiają, że na nasz brak nakłada się warstwa pretensji, złości, nienawiści, pogardy. Z czasem zapominamy o braku, który wywołał te uczucia. Pielęgnujemy te swoje trudne uczucia, jakbyśmy (a może tak jest?) bali się, że – gdy się ich pozbędziemy – okażemy swoją słabość i ktoś znowu nas zrani.

Ważnym jest zrozumienie, że nie jesteśmy ani swoimi myślami, ani emocjami czy uczuciami. One przychodzą. Na to niewiele możemy poradzić (chociaż nie mówię, że zupełnie nic). Bardziej tu chodzi o naszą reakcję na to, co się pojawia. Z tym możemy zrobić wiele.

Trzymanie się przeszłości bardzo dokucza, gdy pielęgnujemy niewspierające nas emocje. Poczucie krzywdy, bycia niewystarczającą, żal, pogardę, złość, nienawiść etc. Trzymamy się tego kurczowo, jakby od tego zależało całe nasze przyszłe życie. Mamy wrażenie, że dbając o te uczucia, karzemy tych, którzy wyrządzili nam zło. Prawda jest taka, że karzemy samych siebie...

Czy można stworzyć w obecnych czasach przestrzeń będącą ucieleśnieniem elegancji i nie popaść w teatralność, zbytek, sztuczność? Czy można stworzyć przestrzeń dającą przyjemność z przebywania w niej? Czy można stworzyć dom, który zapewni spokój i piękno?

W moim kalendarzu pojawiają się terminy na grudzień, a to wskazuje, że rok powoli zbliża się do swego kresu. I nie, nie będzie podsumowania roku kalendarzowego. Będzie o tym, jakie refleksje mi się nasunęły. Gdy w grudniu 2024 roku, po operacji rekonstrukcji więzadła w stawie skokowym, postanowiłam poważnie zająć się swoim zdrowiem. Nie, żebym była schorowana... Ale zdecydowałam się na kilka badań, w tym i te mało sympatyczne. Chciałam też zrobić porządek z kilkoma drobiazgam

Lubię malować. Jest to dla mnie ciągłym zadziwieniem od czasu, od kiedy zrobiłam pierwszy stopień Vedic Art®. Ten pierwszy kurs uświadomił mi kilka spraw. Po pierwsze, jak bardzo byłam wtedy nastawiona na to, co powiedzą inni. Tez stres, co powie instruktorka, co pomyśli (na pewno będzie się śmiać). Teraz widzę, jak bardzo byłam w jej biznesie, nie w swoim. Projektowałam na nią swoje lęki, wstyd i kilka innych rzeczy. A skoro projektowałam to na nią, to i na innych. Tak było,

Moje myśli, moje myśli niebiesko-różowe. Myśli płoche. Myśli twórcze. Myśli utrudniające. Myśli postrzępione, pofragmentowane....

Deszczowo. I bardzo dobrze. Siedzę w domu i od rana piszę. Piszę, litery spływają na papier (ten na monitorze, choć wkrótce przyjdzie też pora na tradycyjny list, wszak jest wtorek – dzień pisania listów). Kartka zapełnia się wersami, z czystej bieli zmienia się w szlak symboli rozumianych przez tych, którzy potrafią czytać i znają język. Zastanawiam się nad sensem symboli. Z jednej strony to piękna i ogromna wiedza, pomagająca nam odnaleźć się w gąszczu świata. A z drugiej p

Czasem na turkusowym nieboskłonie pojawiają się ciemniejsze smugo chmur. Jak w życiu. Może się wydawać, że są zbędne, że psują...